TO BEAT More or Less 30Mins.

Straight to the point na, hindi ko na kilangan ng magandang introduction. Hindi dahil sa hindi akma magkaroon ng panimula sa lathain kong ito kundi dahil sa wala talaga akong naiisip na pangsimula. Napansin ko ng mga nakaraang linggo at araw na nagdaan, nawalan ako ng gana sa pagsusulat.

Ninakaw ng academics ko ang hilig kong mag epal sa blog ko. Nakisabay ang angking titik at letrang matapang sa pagdalamhati kay Tita Cory. Mga pagmamayari kong taludtod na walang kupas unti-unting tinangay ni Ondoy at maging magkakatugmang saknong nilapastangan din ni Pepeng.

Marami na akong nakitang luha’t hinagpis, tawa at halakhak sa bawat siraan ngunit wala pa din akong ginawa. Naamoy ko na ang baho ng bawat isa, kahit ng sarili kong paaralan at ng kandidatong sana ay iboboto ko sa darating na halalan, hindi ko naman natakpan. Nalaman ko na ang nanalo sa himagsikan sa gitna ng “starfish” at “dove” [hindi yun pigeon! argh.] mas pinili ko namang itikom ang bibig ko. Nadama’t nakita ang mga hinagpis ng mga kapwa kong nawalan ng masisilungan lalo na noong mga panahon ng pag momodel ni Ondoy at Pepeng sa ating bayan. Pilit ko pa din na pinaniwala ang sarili kong magiging maayos ang lahat sa pagtutulungan, ngunit para sakin parang kulang. May isang parte pa din para sakin ang nawawala. Natanong ko na lang kinagabihan. “Bakit hindi ko sinimulan?” Malamang maging sa pagsusulat ko, ganoon din ang dahilan.

My Second Hometown at 100...

This post is in line with the celebration of 100 years of Baguio.

Floral whiff, strawberry spree, endless sweetness of peanut brittles, cultural variations, amazing 360 degree head turning scenic view. Some of these are so popular to the people of the Philippines, not only native Filipinos but also different tourist around the world. This is Baguio, the summer capital of the Philippines. But also some of them only know that September 1, 2009 is the Baguio Centennial celebration and Fostering a culture of caring as the theme.

Oh well, of course like the conventional way I would like to congratulate the City of Baguio for celebrating 100 years of caring, keeping the ingenuity and as well as promoting the culture of its own.

- - Kung alam lang nila kung gaano ka kayaman, mas mayaman ka pa sa gobyerno - -

Baguio City, I almost stayed three and half year here, I deem this place as my second hometown where I leaned the true significance of education, the ups and downs of love and most of all the respect for friendship.

All in all, more than 35 times na din ako akya't baba ng Baguio, dahil sa enrollment, term break, Christmas break, Semstral break at kung ano - ano pang break. Masasabi ko, dami din nagbabago sa Baguio. Climate, weather, policies, structures, people halos lahat. Sa malamig na lugar na ito hindi lang nagbago ang mainit na pagtanggap sakin ng mga tao. Dito ko nakita ang totoong paraiso, na kung saan pwede kang gumawa ng kabaitan, mga panahong masasadlak ka sa kasamaan at iba't ibang uri at klase na magpapasaya sayo. Kaibigan, Kaklase at kaIBIGAN. Madami din akong natutunan dito, magbilang na ang simula ay 0, natuto din akong tignan ng mabuti ang dinadaanan ko lalo na pag foggy [Hehe. Makakabangga ka for sure pag hindi mo ginawa ang sinabi ko.], first time kong lakarin ang mall [SM, malapit lang sa dorm namin eh. Hehe] at madami pang iba pero higit sa lahat wala ng makakatalo pa ay ang natutunan ko kung pano makipag kapwa tao, sa dami ng kultura at iba't ibang lahi na nandito sa Baguio ay talagang sinubok ang pakikisama ko sa mga tao.

Madaming Salamat sayo Baguio. Hinubog mo ako.

Po-Po-Po-Po Poker Face

Little by little it kills me.
But still, I keep holding and hanging on.
Still believing and fantasizing that you and I will find ways.
After that phrase, you smile and so do I.

Well, thats my only choice. Haiii

(Hindi ko alam ang Title.. ^^)

Last semester ko pa pala ginawa ito, wala lang ngayon ko lang napost. Haha. Hindi ko alam na nasave ko pala, trip lang ito eh, alam ko nagwa ko ito nung hindi ako nakikinig sa klase ko. Haha.
And here it goes.(Aii, may mga mali pa ata. Haha)


Masarap isiping maging isang alagad ng sining.
Malaya, matapang at may pinaparating.


Bilang PINTOR, wala kang pakialam sa kulay
at maging sa tinta na gagamitin ko...

bilang MANG-AAWIT, makinig ka na lang sa melodiya
at himig na ihahandog ko...

bilang MANANAYAW, umindak at sumabay ka na lang
sa pag-indayog ng aking katawan...

bilang MANG-UUKIT, titigan mo ang bawat pagpukpok
at paghuhulma na isang huwaran tulad ng isang bantayog...

at bilang MANUNULAT, salungatin mo 'man ang mga ideya, opinion at reaksyon ko
sariling parirala'y hindi mapipigilang mailathala.


Maaring maging iba't iba ang paraan ng isang biniyayaan ng kahusayan
sa aspeto ng sining, ngunit, subali't datapwat, sa huli'y nag iisa lang ang layunin.
Maipakita, maiparinig, maipadama at maipabasa ang saloobin,
saloobin at hinaing na dapat hindi ikinikubli.

Maraming 'K', Karanasan.

"The only source of knowledge is experience."

Isa yan sa mga sinabi ni pareng Albert Einstein nung nabubuhay siya ng makatext ko siya minsan. Pero wala lang, gusto ko lang ilagay. Hehe. Pasensya kumpare. Mas maganda siguro kung sarili kong pakahulugan ng karanasan, batay sa aking sariling karanasan...

Sa bawat bagong taon na pag gawa ng "New Years Resolution" kuno, sa bawat monthsaries ng dalawa o tatlong pusong nagmamahalan, sa bawat araw na may isinisilang at namamatay (Yak, makalumang style.) sa bawat oras, minuto at segundo na katext mo ang crush mo tiyak na may natutunan kang bago.

Simula nung nag aral ako nung Kinder may mga naging instructor akong nakakatakot, minsan kamukha pa ni Ms.Minchin. Pero mas kinakatakutan kong lecturer eh ang karanasan, mas nauuna niya kasing binibigay ung pag susulit bago yung matutunan ko.

Nalaman ko din na dapat kahit anong oras handa ka sa kahit anong pwedeng mangyari sayo. Pwedeng sa isang iglap sa tapat ng simbahan may manampal sayo, sa pag hihintay mo sa tapat ng boarding house ng crush mo hindi ka niya lalabasin, na pedeng araw-araw merong bahagharing aakit sa mga mata mo at may tsokolateng magpapatanggal ng kalungkutan mo.

Pwedeng namang magkaparehas ng pinagdaanan pero mag kaiba sa desisyon at kinalabasan.

"Mag kakaiba tayo ng karanasan, pwedeng sa maging desisyon at kakalabasan; kaya wag mo i.apply ang kowts na sa palagay mong pwedeng magkatulad na napag pasahan na ng buong mundo na meron ka sa telepono mo... "

-wiLL

Nakakaadik. Tsokolate...

araw, gabi
init, lamig
makmatam kang labis
tanging hangad at nais

pag dampi ng aking labi tulad ng isang halik
talaga namang nakakaadik
hinahanap-hanap, nakakapanabik
siguradong walang kasing tamis

nagpapatamis ng buhay ko
salamat, merong tulad mo
nagaalis ng kalungkutan ko
kahit kailan itatabi kita sa puso ko

Kaakit-akit. Bahaghari...

bahaghari...

pag litaw mong pambihira
ng sangkatauha'y masisilayan
ako na tanging puso ang tangan
hindi ka dapat makaligtaan

hangad na parati kang masilayan
hindi ka na babalik sayong pinanggalingan
puso ko ang magsisilbing himlayan
pangako hanggang kamatayan

Isang Malaking Kaepalan

Wala lang ako magawa nung ginawa ko to, nakakapagod naman daw kc gumawa ng wala kaya eto ung nangyari. Bigla ko lang naisip na gumawa ng banner na pang promote sa blog ko, sabi ko sayo isang malaking kaepalan lang 'to e.

Gusto ko din sana gamitin para banner ko sa blog na 'to kaso wag na lang muna, nakakatamad, OO innate sakin yung katamaran ko. Kahit simpleng bagay pag tinamad ako, hindi ko talaga gagawin. Hehe.

"Suntok, mura, sampal o sipa man ang matanggap mo
wag kang susuko. Yun lang naman yun.
Maiwan at masaktan na ang lahat,
wag lang ang puso at utak mo. Masakit yun. Promise!"

-wiLL

Ambivalent Verdict

“No one shall break us...”

I supposed. I thought.

Thy want me to brawl with all vigour,

on contrary you bestow me a reason and put in the picture

how to let down my arsenal’s.

How come!?

-End-

Taghoy ng isang estudyante (Uno!)

Date: 01, 29, 2008
Time: 8:39am
Setting: S324


Kinakain na naman nya ako (tingin sa paligid) MALI!, hindi lang pala ako...


Sa isang silid sa gusali ng Silang, same set-up, papasok ako ng kaibigan ko nagdadaldal na ang instructor ko, pangalanan na lang natin siya Sir.Dark (literally yan ang kulay nya...), Remote Procedure Call, Distributed System, Client – Server Architecture, WHATEVER!. Hindi pa din siya tumitigil magkwento kahit alam nyang mga labing-isa lang ang nakikinig sakanya sa bilang ng dalawampu’t pitong estudyante nya (late kasi yung iba, dapat singkwenta kami).

Ginagawa ng mga kamag-aral ko? Sa likod ko ngayon nagtetext (tiktiktik.. tunog ng keypad habang kinikilig siya), tawagin na lang natin siya sa pangalang Kitty“kitext”. Nasa tabi ko naman, sa kanan, gumuguhit at naglelettering ng walang kamatayang pangalan niya, Ay! sinama niya din ang pangalan ko at ng iba pa naming kasamahan (pero infairness maganda), tawagin natin siyang Mr.Karir (pag nabasa mo to at napagtanto mong ikaw to, wala lang, gusto ko lang yan ang tawag sayo). Paano naman ang katabi ko sa kaliwa? Wala pa, late lagi yun at sa tuwing darating sa klase ay bitbit ang kanyang violin, tawagin ko siyang Ms.Ideal (oo yan na lang naisip ko kasi wala akong masabi sakanya, maganda,mabait at matalino, uiiii. Wateber!..). May biglang pumasok na kamag-aral habang kumakain ng mansanas at umupo sa likuran, pakiramdam niya siguro picnic lang ang pupuntahan niya (naiinggit ako, nagugutom kasi ako, hindi ko masyadong nagustuhan ang agahan ko. Ayoko na banggitin kung ano yung menu!), AKO? katulad ng mga kamag–aral ko, hindi nakikinig, nagsusulat ng isang akda (na umaasang matapos bago ang klase ng mabasa agad), si Sir.Dark ay binabalahura. Pare-parehas kami nilamon ng “DISTRACTION”.


Tumingin ako sa kabilang gusali, sa Perfecto, nakita ko ang isang klase at napansin kong ganun din ang isang estudyante sa klaseng iyong, wala din ang isip sa kanyang silid-aralan. Gusto ko siyang batuhin ng bote ng mineral water (Nature’s Spring ung tatak...) na baon ko at sabihing “Hoy!, isa ka sa amin, hindi ka din nakikinig, siguro gusto mo na din umuwi?
Nagcheck ako ng phone (umilaw ang backlight at nakita ko ang wallpaper na nakalagat “WiLL” naks!), walang nagtext kahit isa. Hinihintay kong text wala pa, naalala ko hindi nga pala siya maaring makapagtext ngayong oras, Haiiii, kailangan ko huminga ng malalim tapos masasabi ko na lang sa sarili ko na sabik na akong makita Siya. Tuldok!.


Habang pagala-gala ang mata ko at naghahanap ng mapagbubuntunan ng kaboringan, “OASIS” (basang basa ko kahit ang pangit ng sulat) nakavandal sa pader ng silid-aralan namin. Naisip ko bigla ang isang tipikal na Oasis sa disyerto, isang paraiso sa gitna ng nagniningning na buhangin kasabay ang pagmamayabang ng lakas ni haring araw. Sinabi ko sa sarili ko “Makakarating at madarama ko ba ang dalisay na tubig doon?”, biglang may bumulong sakin “Paano ka makakarating sa paraisong ninanais mo kung hindi ka makikinig kar Sir.Dark?”. Sa una sinagot ko siya ng “Ano koneksyon ng paraiso kay Sir.Dark?”.

KASHOOOONG! Bigla akong bumalik sa tunay na mundo, nakabalik ako, ganun pa din nagkkwento pa din si Sir.Dark tapos biglang nasa tabi ko na sa kaliwa si Ms.Ideal. Si Kitty“kitext” hindi na nagttext, tumigil na siya, hindi na siguro nakarehistro sa unlimited texting yung katext nyang kinikilig siya. Nakikipagututang dila na lang siya sa bestfriend forever niya, topic nila? mga crushes pa din (patagong kinikilig sila habang naguusap). Si Mr.Karir naman tapos na yung ginuguhit niya, ginagawa naman ngayon? Kinukuhaan ng litrato. Si Ms.Ideal naman, wala, nakatingin lang kay Sir.Dark habang bitbit ang kanyang violin at pinaalalahanan kong bawal mahuli sa klase sa susunod na pagkikita dahil may maikling pagsusulit (tinandaan ko lang yung importante talagang sinabi ni Sir. Naks!). Yung kumakain ng mansanas sa likod, kapansing-pansin na naubos niya at nag enjoy sya, mga buto kasi’y dala niya. Yung estudyante sa kabilang gusali nakikinig na (buti pa siya...) Kami?, wala, walang pagbabago pare-parehong nilalamon pa din ng kanya-kanyang “DISTRACTION”.