Po-Po-Po-Po Poker Face

Little by little it kills me.
But still, I keep holding and hanging on.
Still believing and fantasizing that you and I will find ways.
After that phrase, you smile and so do I.

Well, thats my only choice. Haiii

(Hindi ko alam ang Title.. ^^)

Last semester ko pa pala ginawa ito, wala lang ngayon ko lang napost. Haha. Hindi ko alam na nasave ko pala, trip lang ito eh, alam ko nagwa ko ito nung hindi ako nakikinig sa klase ko. Haha.
And here it goes.(Aii, may mga mali pa ata. Haha)


Masarap isiping maging isang alagad ng sining.
Malaya, matapang at may pinaparating.


Bilang PINTOR, wala kang pakialam sa kulay
at maging sa tinta na gagamitin ko...

bilang MANG-AAWIT, makinig ka na lang sa melodiya
at himig na ihahandog ko...

bilang MANANAYAW, umindak at sumabay ka na lang
sa pag-indayog ng aking katawan...

bilang MANG-UUKIT, titigan mo ang bawat pagpukpok
at paghuhulma na isang huwaran tulad ng isang bantayog...

at bilang MANUNULAT, salungatin mo 'man ang mga ideya, opinion at reaksyon ko
sariling parirala'y hindi mapipigilang mailathala.


Maaring maging iba't iba ang paraan ng isang biniyayaan ng kahusayan
sa aspeto ng sining, ngunit, subali't datapwat, sa huli'y nag iisa lang ang layunin.
Maipakita, maiparinig, maipadama at maipabasa ang saloobin,
saloobin at hinaing na dapat hindi ikinikubli.

Maraming 'K', Karanasan.

"The only source of knowledge is experience."

Isa yan sa mga sinabi ni pareng Albert Einstein nung nabubuhay siya ng makatext ko siya minsan. Pero wala lang, gusto ko lang ilagay. Hehe. Pasensya kumpare. Mas maganda siguro kung sarili kong pakahulugan ng karanasan, batay sa aking sariling karanasan...

Sa bawat bagong taon na pag gawa ng "New Years Resolution" kuno, sa bawat monthsaries ng dalawa o tatlong pusong nagmamahalan, sa bawat araw na may isinisilang at namamatay (Yak, makalumang style.) sa bawat oras, minuto at segundo na katext mo ang crush mo tiyak na may natutunan kang bago.

Simula nung nag aral ako nung Kinder may mga naging instructor akong nakakatakot, minsan kamukha pa ni Ms.Minchin. Pero mas kinakatakutan kong lecturer eh ang karanasan, mas nauuna niya kasing binibigay ung pag susulit bago yung matutunan ko.

Nalaman ko din na dapat kahit anong oras handa ka sa kahit anong pwedeng mangyari sayo. Pwedeng sa isang iglap sa tapat ng simbahan may manampal sayo, sa pag hihintay mo sa tapat ng boarding house ng crush mo hindi ka niya lalabasin, na pedeng araw-araw merong bahagharing aakit sa mga mata mo at may tsokolateng magpapatanggal ng kalungkutan mo.

Pwedeng namang magkaparehas ng pinagdaanan pero mag kaiba sa desisyon at kinalabasan.

"Mag kakaiba tayo ng karanasan, pwedeng sa maging desisyon at kakalabasan; kaya wag mo i.apply ang kowts na sa palagay mong pwedeng magkatulad na napag pasahan na ng buong mundo na meron ka sa telepono mo... "

-wiLL

Nakakaadik. Tsokolate...

araw, gabi
init, lamig
makmatam kang labis
tanging hangad at nais

pag dampi ng aking labi tulad ng isang halik
talaga namang nakakaadik
hinahanap-hanap, nakakapanabik
siguradong walang kasing tamis

nagpapatamis ng buhay ko
salamat, merong tulad mo
nagaalis ng kalungkutan ko
kahit kailan itatabi kita sa puso ko